หมู่บ้านกะเหรี่ยงคอยาวแม่ริม เชียงใหม่

กระเหรี่ยงคอยาว ในเชียงใหม่

ยังจำเมื่อสมัยเราเป็นเด็ก ๆ กันได้มั้ย เมื่อเราเปิดอ่านสาราณุกรมและเห็นภาพสีสันสดใสของชาวเขาที่มีห่วงสีทองรัดที่คอหลายห่วง ดูแล้วช่างน่าอัศจรรย์สำหรับเด็ก

ลัว สาวน้อยชาวปาดอง หรือที่เรารู้จักกันในชื่อกะเหรี่ยงคอยาว ที่เราได้นั่งพูดคุยกับเธอโดยผ่านล่าม เธอเป็นสาวน้อย ที่ช่างพูดช่างเจรจา หน้าตาผิวพรรณดี ในตาเธอเป็นประกายบอกให้เห็นที่ความบรืสุทธ์และจริงใจในการพูด เธอเล่าให้ฟังว่าเธอเริ่มใส่ห่วงสีทองที่คอตอนอายุ 13 ปี และเมื่อใส่มันไปซักพักประมาณ 1-2 ปีแล้ว พวกเธอจะไม่สามารถถอด ห่วงนี้ออกได้อีกเลย เพราะเมื่อถอดออกกระดูกต้นคอจะไม่แข็งแรงพอที่จะรับน้ำหนักคอของพวกเธอ เรื่องนี้เองเป็นประเด็น ให้นักสิทธิมนุษยชนเป็นกังวลและพยายามเรียกร้องสิทธิ์แทนชาวเขาเหล่านี้ แต่เมื่อเราถามถึงเรื่องนี้ เธอกลับตอบด้วยความใสซื่อว่า เธอไม่ได้รู้สึกถึงการริดรอนสิทธิ์แต่อย่างใด มันเป็นวัฒนธรรมที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเธอ และเธอไม่ได้รู้สึกถึง การบีบบังคับแต่อย่างใด และเรายังถามเธออีกด้วยว่าเธออยากที่จะออกจากหมู่บ้านไปใช้ชีวิตแบบสาวน้อยสมัยใหม่ในสังคมเมือง หิ้วกระเป๋าราคาแพง ใช้เทคโนโลยีชั้นสูง เธอมองเราด้วยนัยตาสงสัยแล้วก็ตอบเราว่า เธอไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่เราถาม หรือพูดถึง นี่เองจึงทำให้พวกเราหยุดแล้วคิดว่า ชีวิตของพวกเธอเหล่านี้ช่างเป็นชีวิตที่ดำเนินไปด้วยความเรียบง่าย เหมือนกระดาษที่ยังไม่ถูกย้อมสี

เมื่อมาที่นี่บางคนอาจจะคิดว่าเป็นหมู่บ้านเพื่อการพาณิชย์ ที่นำชาวกะเหรี่ยงมาอยู่รวมกันและขายของ สำหรับนักท่องเที่ยว แต่สำหรับเราแล้วการได้เข้ามาเที่ยวชมที่ นี่และได้พูดคุยกับพวกเขา เป็นการเปลี่ยนโลกทัศน์ของเราให้กว้างขึ้น ได้เรียนรู้ถึงความแตกต่าง กะเหรี่ยงคอยาวเหล่านี้ใช้ชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย เรายังเห็นพวกเขาและเธอนั่งทานข้าว ด้วยมือรวมกันเป็นกลุ่มใต้ถุนบ้าน ป้อนนมลูก เด็ก ๆ ก็วิ่งเล่นเกมส์ใช้อุปกรณ์ที่หาได้จากป่าเขามาทำของเล่น ไม่ได้มีหุ่นพลาสติก หรือเกมส์เพลย์สเตชั่นเหมือนเด็กในเมืองทั่วไป แต่พวกเขาก็มีความสุข